Toen ik op de leeftijd van 22 de diagnose van kanker te horen kreeg, was ik nog niet met kinderen bezig, ik had andere plannen. Ik zou ze in de koelkast stoppen en nadien wel terug oppikken, althans dat was het plan. Toch werd me tijdens een van de vele consultaties de volgende vraag gesteld: "Hebt u een kinderwens mijnheer Briers?" Dan volgde er toch wel even een stilte. Huh? Waarom vraagt u dat?
Niet evident he, chemotherapie kan dan wel gebruikt worden om kanker te behandelen, maar de impact ervan op goede cellen... Pff. Het chemobrein had ik al aangekaart, maar de aantasting van de voortplanting... Naïef als ik was dacht ik dat alles wel terug normaal zou functioneren na de behandeling, dus ook de spermaproductie. Dat laatste klopte wel, maar men zei me dat het tot wel 10 of 15 jaar kon duren alvorens de zaadcellen gezond en vruchtbaar zouden zijn. Slik! OK, ik had geen vriendin op dat ogenblik, maar ging nu niet meteen 'neen' antwoorden. Misschien wou ik wel kinderen en mijn toekomstige misschien ook. Ik ging dus voor 'ja'. Die beslissing zorgde voor een ongemakkelijke week. Ik had eigenlijk toegestemd met het verzamelen en bewaren van 'gezonde' zaadcellen. Voor die bewaring moest ik ook weer heel wat administratie doorlopen. Op de stappen die daarop volgden ga ik niet ingaan ;-). Maar goed, plots zat het nageslacht in een diepvries te wachten op verlossing, misschien wel tien jaar later. Een zeer beangstigende gedachte, wetende dat je misschien niet op een natuurlijke manier kinderen zou kunnen verwekken. Ook dat was alweer confronterend, nog voor de behandeling goed en wel gestart was. Er komt zoveel bij kijken waar je aanvankelijk niet bij stilstaat. Toen ik 24 was, leerde ik de vrouw van mijn leven kennen, mijn rots in de branding, mijn muze. Kinderen waren nog niet aan de orde en bepaalde anticonceptiemaatregelen werden met de mantel der liefde met momenten genegeerd (hey, ik heb chemo gehad, ik ben nog een tijdje steriel!). Nou, dat 'tijdje' bleek niet zo lang te duren. In het voorjaar van 2006 (we waren nog geen twee jaar samen) begon mijn vrouw zich wat vaker onwel te voelen. "Je zal toch niet …", "Kan niet, toch?"… Eerste zwangerschapstest: positief. Onmogelijk! Drie testen later: allemaal positief! Ik kan je garanderen dat ik in heel mijn leven nog nooit zo hard gehuild heb als in die periode. Werkelijk tranen van geluk, een emotie die veel verder ging dan de zwangerschap. Na drie jaar had mijn lichaam zich van alle rotzooi ontdaan en was ik gezond, dat was voor mij het ultieme bewijs, een teken. Na al die tijd heb ik zelf voor een nieuw leven gezorgd, slik. Het was het allergelukkigste moment, met mijn vrouw tissues delen in een hoekje in de badkamer. Zelfs nu ik dit schrijf, krijg ik het toch weer even moeilijk. Ondertussen zijn we 11 jaar verder en zit hier een dochter die het 5de leerjaar bijna aan de kapstok hangt. Maar het wordt nog beter, want er loopt ook nog een zoon van 9 rond! Ik ben enorm dankbaar voor hoofdstuk 2 en put kracht uit het zien opgroeien van mijn kinderen, dat ze bruisen van het leven. Geluk zit 'm soms in het onverwachte…
0 Reacties
|