Er zijn zo van die verhalen die je enkel in films ziet, dingen die te gek voor woorden lijken of die zich hullen in een mystieke sluier. Vandaag was zo’n dag, een dag waardoor ik ben beginnen twijfelen aan de term ‘toeval’.
Vanochtend kreeg ik de opdracht van de kinderen om in de voormiddag naar de bib te gaan. Ze hadden me een fraai lijstje bezorgd met o.a. Dagboek van een muts en Loserlijst, populaire jeugdboeken blijkbaar. Omdat ik mijn lidgeld nog moest betalen, begaf ik me eerst naar de balie. De baliebediende herkende me meteen. “Ja, u bent die man die ik elke dag tegenkom met die schattige hond! Elke dag opnieuw zie ik u wandelen.” Ja, dat ben ik. Ik ben in het verleden wel eens vaker aangesproken in het dorp over mijn hond. Soms denk ik dat wij samen een soort van dorpsmascotte waren geworden. Maar goed, met enige emotie vertelde ik het verhaal over wat Milla overkomen was en dat ze er dus niet meer is. Haar deelneming werd met dank aanvaard. Ze deelde ook de liefde voor haar kat en de pijn die er zou zijn als haar knuffelpartner haar zou verlaten. Het is iets dat bij heel wat mensen leeft. Fijn om er ook met hen over te kunnen praten. Lily en de schijfwereld Maar goed, ik moest mijn missie voor mutsen en losers verderzetten, op naar de jeugdafdeling. Makkelijk gevonden, makkelijk ontleend. Iets zei me echter dat ik toch nog even moest blijven. Ik had weliswaar net een boek gekocht, maar wou toch eens kijken of mijn favoriete auteur uit mijn studententijd – Terry Pratchett – ook aanwezig was. Yes, Discworld’s 25th novel. Check. Op weg naar de trap passeer ik een gang met enkele suggesties, nieuwe aanwinsten, boeken die in de kijker staan. Een bepaald boek trok meteen de aandacht, niet omwille van de titel, maar omwille van de kaft: een teckel! Verdorie, een boek met daarop een tekening van onze overleden hond. Slik, weer even een krop in de keel. Ik pakte ‘Lily en de octopus’ van Steven Rowley op en las de achterflap. Het verhaal van een man en zijn teckel, een onafscheidelijk duo. De teckel wordt ziek en de man gaat om met het vechten tegen, maar ook met het verwerken van het verlies. De foto van de auteur: een kale man met baard en bril. Weeral slik! Wat vreemd. Toeval? Hoe groot kan het toeval zijn denk ik dan. Als ik me niet had bedacht, had ik dat boek wellicht niet zien liggen. Maar daar stond ik dan met een boek in de hand dat verhaalt over wat ik heb meegemaakt, met in de hoofdrol ... een teckel. En een auteur die in zekere mate op me lijkt (ik druk me voorzichtig uit). Kippenvel, vraagtekens en een enorm vreemd gevoel dat zich meester van me maakt. Louter toeval of is er meer aan de hand? Heb ik dit nodig om het overlijden te verwerken? Als er binnenkort nog eens vreemde dingen mijn pad kruisen zoals een zandhoopje in hartvorm of een boek waar ik naartoe word geleid, hoor je het meteen. Wat ik nu alvast ga doen is me storten op het verhaal van Lily.
1 Reactie
|