De laatste weken ben ik met heel wat zaken geconfronteerd geweest die mijn handelen, mijn gedachtegang, ja zelfs mijn ziel op hun kop hebben gezet. De apotheose was het overlijden van mijn (onze) hond, nog geen drie jaar oud, bruisend van het leven, vol energie en blijdschap, steeds paraat om er met mij op uit te trekken. En dan werd ze plots uit ons leven gerukt. De klap was hard, zeer hard. Ook nu, bij het schrijven van dit stukje, heb ik het moeilijk.
Ik heb onze hond, Milla, nooit beschouwd als een huisdier, wel als een familielid. Op zeer korte tijd heeft ze een belangrijke plaats weten te veroveren in onze roedel. Ze leek ons te begrijpen, te voelen. Ze deelde onze emoties en wist steeds juist in te schatten wanneer ze dat belangrijke likje, die vertederende blik of de uitbundige kwispel moest toedienen. Heelmeester en partner. De leegte die ze nu achterlaat is onvoorstelbaar pijnlijk. Je raakt immers zo snel gewend aan de gewoontes van je fiere teckel, dat je er pas echt bij stilstaat als ze er niet meer is. De ontbrekende geluiden, haar gesnurk, de begroetingen. Pff. Inspiratie Haar overlijden heeft heel wat losgeweekt. In eerste instantie het hernieuwde besef dat het leven kwetsbaar is. Het lijkt dat mijn kankerverleden al zo fel is ingebed, dat ik de ziekte wat meer op de achtergrond heb geduwd. Je kan dat als positief beschouwen, maar het is vaak mijn post-itje geweest met de boodschap om anders te leven, bewuster. Haar overlijden heeft me daar nogmaals op gewezen. Wake-up call. De laatste dagen heb ik heel vaak gewandeld, niet alleen om herinneringen op te halen en om het overlijden een plaats te geven, maar evengoed om mijn hoofd leeg te maken (hoe tegenstrijdig dat ook klinkt). Ademen. Luisteren. Ze heeft me geïnspireerd om andere prioriteiten te leggen en zaken op te pikken die ik al jaren links heb laten liggen. Ze heeft me laten inzien dat ik even van die sneltrein moest springen en terug moet leren stilstaan bij vandaag, bij wie ik ben en wat mijn doel in het leven is. Daar zal ik haar ook eeuwig dankbaar voor zijn. Dat is misschien wel haar levensdoel geweest, wie weet. Openstellen Milla’s inspiratie lijkt een kettingreactie in gang te hebben gezet. Toeval of niet, maar net nu heb ik diepgaande gesprekken gehad met mensen die ik op een andere manier heb leren kennen, gesprekken die ik anders met hen misschien niet had durven aangaan. Mensen die met dezelfde vragen zitten en die soms al veel verder staan in het zoeken en vinden van antwoorden op kwesties die met het levensdoel te maken hebben. Knappe mensen die ook al een en ander hebben meegemaakt en op wie bepaalde gebeurtenissen een levenslange stempel hebben gedrukt. De dingen die ik met hen en mijn vrouw heb besproken, zorgen voor lichtpunten. Ze helpen me om het overlijden een plaats te geven en hoopvol naar de toekomst te kijken. Milla zal altijd een bijzondere plaats in ons hart hebben. Haar enthousiasme was aanstekelijk en zorgde voor een ongelooflijke chemie in het gezin. Ook dat zal ongetwijfeld haar missie geweest zijn. In die gedachte vinden we troost en gaan we verder met ons leven. En Milla, die blijft ons vergezellen. Of vind je het toeval dat we onderstaande werk van enkele vlijtige mieren tijdens een wandeling tegenkwamen? Milla, slaap zacht meid.
1 Reactie
|